இன்று என் கடைசி நாள்

இத்துடன் என்
அரிதாரங்களை
நிரந்தரமாகக் கலைந்தாக வேண்டும்
ஏற்று நடித்த
வேடங்களுக்கு
தொகை தீர்க்கப்பட்டுவிட்டது
உடன் நடித்த
காதலி தாய் நண்பன்
தந்தை
யாரும் இப்போது இல்லை
இதற்குமேல் இம்மேடையில்
எனக்கு இடமில்லை
கடைசி நாள் அணிந்த
ராஜ வேடம் கலைந்து
என் பழம்துணிகள் அணிந்து
உன்னிடம் திரும்புகிறேன்
ஒரு சிறு சுடரேற்றி
எனக்காக நீ காத்திருப்பதாய்
நினைத்து
என் கண்களில்
உண்மையான கண்ணீர்த்துளியொன்று
திரள்கிறது
இல்லம்சேர்கிறேன்
எவ்வளவு துடைத்தும் போகாத
தீற்றலாக எஞ்சிய
அரிதார வண்ணங்களுடன்

உயிர்த்தின்னும்

சுடலைப்பேயொன்று
பசி பசி என
வந்தது
பசி‌‌யடக்கு பசியடக்கு
என என்னை நான்
திண்ணக்கொடுத்தபோது
ஒரு கணம் பேய்க்கண்ணால்
திகைத்து நோக்கி
அதிரச் சிரித்து
ஆதிச்சலனம் பிறப்பித்தவை
சலனமோய்வதேயில்லை என்றது
மேலும் சிரித்து
சலனத்தின்
கனவுகளில் பிறந்துகொண்டேயிருக்கிறது
ஆதிக்கும் முன்னான
சலனமின்மை என்றது

இந்நிலத்தை

இவ்வொளியில்
கண்டதேயில்லை
இத்தனைக் காலம்
உருதிரண்டு அது வந்து
இத்தனைத் தூரம்
பயணித்து நான்வந்து
ஒரு‌ பாறையிடுக்கில்
தேங்கிய நீரில்
கண்டுகொண்டேன்
மிகச்சிறியதாய்
என்னை நான்

காற்சிலம்பொலி

கேட்கிறது
உடுக்கையில் எழுகிறது
வனத்தின் உருமல்
இருள் ஏர் கானிருட்டில்
எழுந்துவிட்டது
இதோ
சங்கின் ஒலியில் யுகம் புரள்கிறது
தர்க்கத்தை தூர வையுங்கள்
பித்தின் வெளிக்கு
சித்தமாகட்டும் நம் படைகள்

மழையே

இதோ இந்தக்கூட்டை
உடைத்து நுழை
இதனுள்தான்
ஆதிச்சுடரொன்று சரிந்து
சருகு பற்றி
வனமே நெருப்பாய் எரிகிறது
வானத்தின் மூர்க்கமாய்
நீ விழுந்துச் சிதற
தீ சுடராக்கட்டும்
இந்நாளில் விழு
இந்நிலமெங்கும் நீ
ஒரு மாயமழையாய்

உடலால்

ஆனவரை
ஒருவரையொருவர்
தழுவிக்கொள்கிறோம்
சொற்கள் எப்போதாவது
சந்தித்துக்கொள்கின்றன
சொற்கள்
பிறந்து வரும்

பிலமொன்றின்
இடம்விட்டுப் பெயரா
எதிரெதிர்ப் பாறைகள்
அசைவதேயில்லை
அவற்றிடையே காற்று
விக்கித்து நிற்கிறது

விசிறிப்பறவும்

சிறு‌புள்ளைத் தொடர்ந்து
தேங்கிய
இப்பெரும் சதுப்பின்
ஓரிரு துளிகள்
துள்ளிப்பார்க்கின்றன

இப்படித்தான் என
பறந்து காட்டுகிறது
விழு நட்சத்திரம்

நாள் குறித்தாயிற்று

கணம் நொடிக்கூட
ஃபீட் செய்யப்பட்டுவிட்டது
இந்த பிரம்மாண்டமான
கட்டிடத்தின்
பெதினெட்டாம் தளத்தில்
மூவாயிரம் என
இலக்கமிட்ட அறையில்
ஒரு சின்ன மடிக்கண்ணியில்
ஒரு சொடுக்கு போதும்
தேக்கி வைத்த வன்மம்போல்
கிளம்பிவிடும்
இந்த மிஸைல்
சில மனிதர்களால்
எடுக்கப்பட்ட முடிவுதான்
சரியாக
இந்த நாள்
இந்நொடி
இக்கணத்தில்
உறங்கிக்கொண்டிருக்கும்
ஒரு நகரின் மீது
கருணைவெள்ளமோ
என‌ பார்ப்பரை திகைக்கச்செல்லும்
ஒளியுடன்
ஆதரவற்று சென்று விழும்
பின்
காலம் எல்லாவற்றையும்
துடைத்துத் துப்புறவாக்கி
மீண்டும் அங்கு
ஒரு மலரை மலரச்செய்யும்
குருதி நிற மலர்

ஏன்

இத்தனை
ஆயுதங்களை
பதுக்கிவைத்துள்ளாய்

ஒரு கணத்தில்
நீ இவ்வாயுதங்களால்
ஒருவனை வீழ்த்தி
குருவிகள் தானியம் தேடும்
வயல்களில்
வீழ்த்தப்போகிறாயா

இதென்ன
இருவது பேர்
இசைக்கும் பெரும்
இசைக்கருவிபோல் ஒரு ஆயுதம்
உன் வெறுப்பின் தீ
பற்றி எரியும் வனங்களை
தேடிச்சென்று அழிக்குமா

உயிர்களின் ஓலங்களை
கனவுகளாய்
விரித்தபடி
ஒலிவேக குண்டொன்று
திமிறிக்கிடக்கிறது

இடிபாடுகாலுக்கிடையில்
உடலெல்லாம் குருதிக்காயங்களுடன்
மூவாயிரம்
வருடமாய்
ஒருவன் தன் குழந்தையைத்
தேடிக்கொண்டே இருக்கிறான்

ஆயுதங்கள்
இல்லாவிடில் அழிந்துபொவோம்
ஆயுதங்கள் இருப்பின்
அழிப்போம்
எப்படியோ
பூமியில் எங்காவது
எதோ ஓர் நிலத்தில்
எல்லாக் கணத்திலும்
அச்சமும் வெறுப்பும்
தன் பணியை ஆற்றிக்கொண்டே இருக்கிறது
ஒரு மலரைப்போலவே

அதென்ன

அவ்வளவு கனிவு
பேரங்கள் அணைஉடைத்து
பெருகும் தெருவில்
கனிவை வைத்து
என்ன செய்வது?
நாய்கள் முன்கால்நீட்டிப்பணிந்து
எஜமானனாய் ஏற்கும்
குழந்தைகள் கண்டு
புன்னகைக்கும்
பாக்கெட்டிலிருந்து
இரண்டு நாணயம் கூடுதல்
இன்னொருவன்‌ பாக்கெடிற்கு போகும்
ஒரு கடைத்தெரு
நிர்மாணிம்கப்படுவது
லாபம் பெருலாபம்
நஷ்டம்
ஏமாறுதல் ஏமாற்றப்படுதல்
சாமர்த்யம் சாதூர்யம்
அறம்‌ பாவம்
இவற்றுடன்
கொஞ்சம் கனிவிற்கும்
இடம் வைத்துத்தான்
கூட்டிக் கழித்துப் பார்க்கையில்
பூமியின் பேரேட்டில்
வரவும் செலவும் சரியாகத்தான்
உள்ளது

பெருவிருட்சம் அடர்ந்த

இவ்வனாந்திரத் தனிமையில்
இடறி விழ நழுவி
மேலெல்லாம்
நிலவு வழிந்து கிடக்கும்
இப்பொழுதில்
உன்னைப்பற்றியே
நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்

வனத்தின் ஏதாந்தத்தின் மேல்
ஒரு சொல்கூட துணையில்லா வானம்
கடலின் ஆழத்தில் எழுகிறது
அழுந்திய காலங்களின் குரலொன்று
நான் என் சின்ன பிரிவை
அவ்வளவு‌ கண்ணீருடன்
அணைத்து இன்புறுகிறேன்

சற்றே‌‌‌ விலகியிரு

இவ்வளவு
நெருக்கத்தில்
என்‌ ஆழத்துச் சொற்களை
நீ கேட்டுவிடக்கூடும்
நஞ்சின்‌‌ கம்பீரத்தோடு
பத்திகாட்டி நிற்கும்
நாகத்தை அடைக்க
ஒரு மூங்கில் பெட்டியை
தயார்செய்யக்கூடும்
வானவில்லின் வெளிர்
வண்ணங்களை அடர்நிறமாக்கக்கூடும்
சொல்லன்றி பிறந்தழியும்
வெறுமைகளின் முன்
கண்ணீர் சிந்தக்கூடும்
என் வனங்களை வேகமாக
அழித்துக்கொண்டிருப்பது கண்டு
விரக்தியாககூடும்
ஆக
சற்றே‌ விலகியிரு
சென்றதடவைப்போலவே
முற்றம் வரை வரலாம்
நீ இட்டுச் சென்ற கோலத்தை
நாகங்கள் ஊர்ந்து
தடமற்று ஆக்கியுள்ளது பார்
ஏற்றிச் செல் தீபத்தை
இருளுடன் சமர் புரிந்து
நலுங்கும் மஞ்சள் ஒளி
நாகத்தின் மூச்சுக்காற்றில்
அழிந்தபின்
என் வனங்களுடன்
நான் தனித்திருப்பேன்
எஞ்சிய
கோலத்தின் பிசிறுகளை
ஒரு இசையாக தேக்கிக்கொண்டு

சொல்தான்

அழைத்துச்சென்று
நதியைக் காட்டியது
மலரைக் காட்டியது
யானைகளைக் காட்டியது
இலைகளைக் காட்டியது
வனங்களை
கடலை
வானத்தைக் காட்டியது
பின்
அளப்பரியது என்றது
சொல்லில் அடங்காது என்றது
பொருள் நேரானதல்ல என்றது
இரவின் ஓசைகளைக் கேள் என்றது
விழு நட்சத்திரம்தான் ஆதிச்சொல் என்றது
சொல்லுக்கு அப்பால் பார் என்றது
புலன்களால் அல்ல என்றது
ஆத்மம் என்றது
சொல்லின்மையில் ஆழ்ந்து போ என்றது
சிலருக்கு
சொல் தேவையில்லை
ஒரு மலரைக் கண்டால் போதுமென்றது

சொல் எனும்‌ தெய்வம்

சொல்லின் சமிக்ஞைகள்

வான்நீலம் பாவிய விரல்களால்
அழைத்துக்கொண்டே இருக்கிறது
எழுந்து செல்வதற்கான
ஆணை ஆழத்திலிருந்து
ஒரு சொடுக்கலாக எழுந்தது
வானமே அலையென
விழுந்து அள்ளிச் சென்றது
ஆயிரம் வண்ணங்கள் காட்டி
ஓராயிரம் இருள் சொரிந்து
கசடுகளோடு அனைத்துமென்றது
இசையின் பறவைகளால் ஆன 

ஒரு அந்தியை வரைந்து காட்டி
துயரத்தின் ஆழத்தில் உரையும்‌ 

இன்பத்தைக் காண் என்றது
அதனதன் தன்மைக்கு முன் எத்தன்மையதென
அதனதன் தன்மை
எத்தன்மை நோக்கி
எழுகிறதெனக் காணச்செய்து
வனத்தீ எரிந்தடங்குகையில்
என்னை
சொல்லின்மையின் சமிக்ஞைகள்
கேட்கும் வெளியில்
விட்டுச் சென்றது

கவிதைகள்

சொல்வனத்தில் வெளியாகியிருக்கும் என் கவிதைகள் சில, அதன் சுட்டி கீழே

அன்பு

மொய்க்கும்  இருள்கூட்டம்
அத்தனை வேகத்தில் விலகுவதில்லை
அவ்வப்போது கடக்கும்
மின்மினி ஒன்றின் ஒளியில்
காட்சியாகிறது
அடர் இருள்
நெடும்பிறவி தவம்கொண்டு
இழுத்து வந்துள்ளேன்
சுடரும்‌‌ தீபமொன்றை
சுடரொளி கவரும்
சிறு வட்டத்திற்குள்
இப்பிறவி நலுங்குகிறது

இவ்வளவு

நிகழ்ந்துவிட்ட
இந்த நாளை எதுவும்
செய்வதாயில்லை
மைதீர்ந்த பேனாவை
மேஜையில் வைப்பதுப்போல்
வைத்துவிடுகிறேன்
மெல்ல இடம்மாறி
மீண்டும் எழுத எடுக்கப்பட்டு
உதறப்பட்டு
ரீஃபில்‌ வெளிச்சத்தில்‌‌ பார்க்கப்பட்டு
சில நேரங்களில்‌‌ பாக்கெட் அமர்ந்து
அலுவல் சென்று கூடத் திரும்பிவிடும்
மீண்டும் எழுத எடுக்கப்பட்டு
எரிச்சலுடன் உதறப்பட்டு
பின்பொருநாள் இந்நாள்
இல்லாமல் ஆகும்

பாலையின் வெயில்

வாட்டும்போது
உடனிருந்த மழைகுளிரை
நினைத்துக்கொள்கிறேன்
நீர் வெயிலாகிவிடும் பாலையில்
மணற்புயலாய்
என்னைச் சூழ்கிறாய்
கடலென இகம்
சிறு மத்தென அலைப்புறு‌மனம்
எல்லாம் சலித்தமரும்
நெஞ்சத்தின் பதற்றச் சொடுக்குகள்
இசைக்கின்றன
நின் நாமத்தை

இத்தனை தூரம்

வீணாகப்
பயணித்துவிட்டேன்
குதிரைகளின்
களைப்பொலி
வனமெங்கும் ஒலிக்கிறது
இனி திரும்பிச் செல்ல வேண்டும்
எத்தனை பிறவித்தூரமோ
அத்துனைக்கும்

ஆணவத்தின் மனம்‌‌கமழும்

சிற்றகல்களை
உன் சன்னதியில்
ஏற்றி ஒழிகிறேன்

என்னை பூதகணங்களுள்
ஒன்றாக்கு
உன் ஆயிரம்கால் மண்டபத்தின்
ஒற்றைத்தூணை
அழகுறச் சமைக்கிறேன்
வேறொன்றும்
வேண்டேன்
அருளினும் கொள்ளேன்

என் வானங்கள்

தெளிவடைவதேயில்லை
வனங்கள் பற்றியுள்ளன
அணையா நெருப்புகளை
வெடித்துக்கிடக்கும்
பிலங்கள் நீருக்குக்
காத்துள்ளன
ஓயாப்பசியொன்று
கூர்திட்டிப் பதுங்கியுள்ளது
புலனெல்லாம்
பற்றிச்செல்கின்றன
தன் தன் வேட்கைகளை
பெருங்காற்று
அள்ளிவருகிறது
ஓயா இச்சைகளை
எல்லாம் கண்டிருக்கும்
நெஞ்சத்தின் ஆழச்சதுப்புகளில்
சிறு குமிழென வெடிக்கிறது
நிம் நாமம்

'காலத்தை
ஏன் சர்ப்பமென்கிறாய்?'

'இத்தனை
கொடியதும் அச்சம் தருவதும்
இதுதான்'

'காலத்தை
ஏன் காற்றென்கிறாய்?'

'காண முடியாததும்
ஆனால் நம்முள்
புகுந்கு ஓடிக்கொண்டிருபதும்
இதுதான்'

'காலத்தை
ஏன் வானென்கிறாய்?'

'நீலம் மட்டுமே எங்கும்
உண்மையில் வானென்பது
எது?'

'காலத்தை
காலமின்மையில்
காண்கிறாயா?'

'ஆம்
காலம் பிறந்தது
காலமின்மையில்'

இம்மாஞாலத்தில்

காலமென்பது

எல்லாம் உள்ளடக்கி
பெருகிக்கொண்டே இருக்கும்
மகாநதி

இம்மாஞாலத்தில்
இக்கணமென்பது
சில காரணங்களாலும்
சில காரியங்களாலும் ஆன
மெல்லிய நீரொழுக்கு

நீ வாங்கிய

முதல் மூச்சு
எப்போதென்றறிவாயா?

கடைசி மூச்சு
எப்போதென்றேனும்
தெரியுமா?

இந்தக் கல்
எப்படி உருவாகி
வந்தது?

இதோ
உன்‌ தோளில்
மலரொன்று உதிரப்போகிறதென்று
அறிவாயா?

மழையின் முதல்துளியை
கண்டவர் உளரா?

மழையின் கடைசித் துளியை
கண்டுகொள்ளமுடியுமா?

அறியாமையின் துளியொன்று
அண்டமெனத் தளும்கிறது
நம் வானங்களில்

லூப்

சரியாக

இதே கணத்தில்
மூவாயிரம் வருடம்
முன் என்ன செய்துகொண்டிருந்தாய்?

இப்போது
இக்கணம்
என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறாயோ
அதேதான்

காலத்தையும் நேரத்தையும்

யாரய்யா இணைத்தது?

காலம் ஆதிசேஷணைப்போல்
பள்ளிகொண்டு பார்த்திருக்க
நேரம் தத்துபித்தென்று
தடுக்கிவிழுந்து
பதறி சிதறி
ஆண்டு வெல்ல
ஆபிஸுக்கு செல்கிறது

படித்த கவிதையை

மீண்டும் வாசித்தேன்
அன்புக்காக ஏங்கும்
ஒரு சொல்லை சுமந்தபடி
வானம் பார்த்தபோது
இதே போலொரு பால்கனியில்
பத்து வருடம் முன்
இதே போலொரு
அன்புசொல் வாசித்து
வானம் பார்த்தது
அகமெழுந்தது
லேசான திகைப்பின் கணத்தில்
காலம் எனும்‌ சொல்
என் கபாலமுடைத்து உள்நுழைந்தது
ஆயிரம் வருடம் முன்பு
இதே போலொரு காதற்சொல்லை
வாசித்து
இதே வானத்தை பார்த்ததை நினைவுடுத்தியது
காலம் கபாலத்திற்குள் சுழித்தது
பல லட்சம் வருடம் முன்
மாக்கடலில்
ஒலிக்கும் பெருமீனின்
ஏக்கத்தை
வலசைப்பறவையாக
கேட்டுக்கொண்டிருந்தேன்

வானத்தை விட

எல்லாம் சிறியதுதான்
அல்லவா?
இமையம் கூட
கடல் கூட
நாம்‌‌ கண்டறிந்தவை
கண்டறிய உள்ளவை
யாவும்

என் வயல்களைக்

கடந்து வலசை செல்லும்
பறவைக்கூட்டமொன்றைக்
கண்டிருந்தேன்
ஒரு பறவை
'வருடா வருடம் இவ்வழிதான்
வலசை செல்கிறோம்' என்றது
'எத்தனை வருடமாக' என்றேன்
'அது தெரியாது
ஆனால் முதல்வலசையில்
பூமியில்
மனிதர்களே இல்லை' என்றது
நான் தாகூரைப்போல்
மூர்ச்சையடித்து
விழுந்தேன்

நெகிழ்ந்து வந்தது

போக
உடைத்து எடுத்தது
போக
இன்னும் எஞ்சியுள்ளது
முழுதும் தீர்ந்துபோக
ஒரு ஏக்கம்

குடிலின் கதவைத்

திறந்தேன்
சூரிய ஒளி
என் மேலெல்லாம் விழுந்தது
ஒரு பெருங்கடலைக் கடந்து
குடிலைக்‌ கடக்கும்
வலசைப் பறவையின்
குரல் கேட்டது
இத்தனை எளிய பிரம்மாண்டங்களுக்கு
முன் ஒருகணம்
திகைத்தபின் திரும்பினேன்
என் சின்ன‌ சின்ன சிடுக்குகளுக்கு

மாகாலம்

இந்த சிவன்கோயில்

மட்டும் மூவாயிரம்
வருடம் பழையதல்ல
கூப்பிய கரங்களும்தான்
பட்டரும்தான்
மணிநாதமும் தான்
வாயிலில் இருக்கும்
பூக்கடையும்தான்
பூக்கட்டும் அம்மாளும்தான்
பூவை நாரில் கட்டும் விரல்களும்தான்

ஆனால்
அதன் நடனபாவத்தினிடையே
விழும் உதிர்ப்பூக்கள்
சென்று விழுவது மட்டும்

மாகாலசிவத்தில்

காலநேரம்

காலத்துள் துறதலையும்

பிச்சைக்காரர்கள்
சிரிக்கிறார்கள்
நேரத்தை வைத்தாடும்
நம் பகடையாட்டங்களை

எவ்வளவு தூரம்

இன்னும்

எவ்வளவு தூரம்?

ஆச்சு,
மூன்றுகோடி கிலோமீட்டர்
வந்தாயிற்று
இன்னும்‌ செல்லவேண்டும்
பில்லியன் ஒளியாண்டுகள்

இதெல்லாம்

இதெல்லாம்

எப்படி ஆனது?

வெடித்துப்பெருகி
அணைந்துஅடங்கி
பொழிந்துப்பெருகி
அலைப்பெருகிஓய்ந்து
வண்ணங்கள் குழைந்து
முதல்‌ சுடர் அசைந்து
பெருவெள்ளமாகி
குலம்தழைத்து
வாளேந்தி நின்று
அன்பின் சொல்பரப்பி
பிறந்தழிந்து
அழிந்து பிறந்து
நீர்வழிப்பட்டு
புனைபோல் அலைந்து

வேறெப்படி?
அகாலத்தின்
ஒரு துளி‌ விழித்து
காலமென்றானபோது

வேறெப்படி?
நித்யத்தின் கனவில்
உதித்ததொரு மலரில்
அநித்யத்தின் மகரந்தம்
சேர்ந்தபோது

சிவநாமக்கிளியிடன்

எதைச்சொன்னாலும்
சிவ சிவ எனும்
உங்கள் மகிழ்ச்சிக்கும்
பேருவகைக்கும்
உங்கள் துன்பத்துக்கும்
மீளாத் துயரங்களுக்கும்
ஆச்சர்யங்களுக்கும்
சராசரியான சலிப்புகளுக்கும்
உருளும் பந்துக்கும்
விழுநட்சத்திரத்துக்கும்
சிவ சிவ சிவ சிவ

அதனிடம் சென்று
சிவ சிவ
என்றேன்
வெடுக்கென முகம் திருப்பி
நோக்கிற்று
ஜ்வாலையென உக்கிரத்துடன்
கூண்டுடைத்து எழுந்து
நெஞ்சக்கூட்டை உடைத்து
உள்நுழைந்தது
எது கிளி? எது நான்?
கிளி எது? நான் எது?
உள்ளொடுங்கி என் உள்ளமைந்தபின்
எதிரொலித்தது
சிவ சிவ என்று
கிளிக்குள்ளிருக்கும் நான்
சிவ சிவ என்றேன்
என்னுள்ளிருக்கும் கிளி
சிவ சிவ என்றது
இப்படித்தான் ஆனது

எல்லாம் சிவமாக

கிணற்றுத்துலா

துடிக்க துடிக்க
எத்தனை அடிக் கயிறு
இரக்கினேன் தெரியவில்லை
இழுக்கத் தெம்பில்லாமல்
கயிறுவிடவும் சக்தியின்றி
விட்டேன் கயிற்றினை
துலா கதறி சிலிர்த்தது
கயறு தீர்ந்து நுனி
சாட்டைச்சொடுக்குடன்
கிணறுள் குதித்தது
காதுகளை கூராகினேன்
மிக மெல்லிதாய் கேட்டது
வாலி சென்று தொட்ட
பாதரசம் தட்டிப்போன
ஆழ் உரையும்
இன்மையின் பிலம்

கிருதாவை

எவ்வளவு நீளம்
வைக்கலாம்?
நீளமாய் வைத்தால்
ரௌடி
கூராக வைத்தால்
அதையே சாரும்
ஒட்ட எடுத்தால்
ஆர்மி களை
நடுவில் பக்குவமாய்
நிறுத்து
இத்தனை அகலநீளம்
டாக்டர்
இவ்வளவு என்றால்
ஒரு ஆபிஸர்
எழுத்தருக்கு வேறு அளவீடுகள்
கூலித் தொழில்களிலும்
மேல்கீழ் அளவுகளுண்டு
ஏழையெனில்
பணக்கிருதா
பணமிருந்தால் ஏழ்மைக்கிருதா
கண்டுகொள்ளாதவனின் கிருதா
ஆணவக் கிருதா
வெற்றிகளின் கிருதா
அடக்குபவர் அடங்கும்‌போது
ஒரு கிருதா
அடிபணிபவர் அடக்கும்போது
ஒரு கிருதா
மயிர்நீட்சியில் இத்தனை
கணக்குகளா

நான் மண்டவிட்டேன்
காடாக
தலைமயிரை
தாடியுடன் மீசையுடன்
இணைக்கும்‌ பாலமானது
தலைமயிர்வழி நீண்டு முதுகில் ஆடியது

தாடிவழி நீண்டு நெஞ்சைத் தொட்டது
கிருதாவை அளந்து
பின் அளந்து பார்ப்பவர்
எவ்வளவு முயன்றாலும்
காண முடியாது
இவ்வளவு பெரிய வனத்துள்
வந்துபோவது
இயல்பாய் அரும்பும்
ஒரு சிரிப்பு மட்டும்

நிரந்தர அடிமை

தற்காலீகம்

கோலோச்சும்
காலமிது

இக்காலத்தில்தான்
என்னை நிரந்தர அடிமையாக்கிகொண்டேன்
ஒரு மலருக்கு

நிரந்தர அடிமை

அடிமையாக்கப்படுதல் வெறு

அடிமையாதல் வேறு
ஒன்றில் ஆணவம் வெல்கிறது
மற்றொன்றில்
அழிகிறது
ஒன்று இரத்தம்
மற்றொன்று
கண்ணீர்
ஒன்று சுமை
மற்றொன்று
ஏகாந்தம்
ஒன்று அச்சம்
மற்றொன்று
சரனாகதி
ஒன்று முறிவு
மற்றொன்று
பறத்தல்
ஒன்று எஜமானனது
மற்றொன்று
தந்தையினது

மழைவில்

அறையெல்லாம் மழை

சொட்ட சொட்ட
அமர்ந்திருக்கும் என்னிடம்
ஒரு கோடையைப் பற்றிப் பேச
ஒரு கோடையை சுமந்துகொண்டு
வருகிறீர்கள்
வெயிலின் சிறகு
மழைத்திரையை கிழித்துக்கொண்டு
என்னை வந்தடைவதற்குள்
கோடையின் பறவைகள்
மழைக்குள் சென்றுமறைந்தன
மழை
நீங்கள்‌‌ போனபின்
எஞ்சிய துளி வெயிலைப்பருகி
வண்ணவில் ஒன்றை
செய்துகொண்டது

காலமகாலம் 1

காலத்திற்கு

உயிரில்லை
மூச்சுண்டு

அகாலத்திற்கு
மூச்சில்லை
உயிருண்டு

இன்று

ஏன் என்னை கைவிட்டாய்
இம்மாபெரும் பிரபஞ்சத்தில்
ஒரு மலர்கூடவா
இல்லை எனக்குத்தர
மலரின் சுகந்தத்தை
வீசக்கூடவா
உனக்கு மனமில்லை
நீ அளித்த
வெறுமையை அல்ல
என் அறைமுழுதும்
இருக்கும் மலர்களுக்கு
மத்தியில்
ஒரு மலரின்மையை
வைக்கிறேன்
ஜன்னல் வழி விழும்
உதயத்தின் கிரணங்கள்
மலர்கிறது மலரின்மையில்

காலமகாலம் 2

 காலம்

இப்பறவை
எங்கும்
பறப்பதேயில்லை
பார்ப்பவர் மனதில்
பறப்பதாய்
ஒரு கனவை
தோன்றச்செய்கிறது

அகாலம்

இப்பறவை
அபாரமாய்
சிறகடிக்கிறது
பார்ப்பவர் கண்களுக்கு
கிளைநீங்கா
தோற்றம் தருகிறது

எங்கு போகிறார் மன்னர்

இத்தனையும்

ஏன் வழிநெடுக
நிற்கவேண்டும்
கன்றுகள்
நாற்றுகள்
சிறு கூம்பு காட்டும் ராகி வயல்
வரிசையாய் நின்று
ஆவல் முகம் காட்டும் தென்னை
இருப்பே தெரியாமல் சில மலர்
பெருங்கூட்டமாய் ஒரே திசைநோக்கி
முகம் காட்டும் மஞ்சள் மலர்க்கூட்டம்
தேமேனென்று குட்டையிலிருந்தி
தலை தூக்கி ஒலி திசை நோக்கும்
எறுமை
எங்கும் எங்குமென
வானம்
வானத்தை கூவி அழைக்கும்
மண்ணின் அகவல்
இத்தனையும்
வழிநெடுக இருக்க
எதையும்‌ நோக்காமல்
அப்படியென்ன வேகம்
மன்னருக்கு

சற்று பொறு

சற்றே பொறு
இம்மாகாலத்திற்கு
ஆயிரயாமாயிரம் பணிகள்
விதையை முளைக்கச் செய்வதிலிருந்து
நிலவை உதிக்கச் செய்வது வரை
விடத்தெரியாமல் பற்றிக்கொண்டே இருந்தாயெனில்
போகிறபோக்கில்
உன்னையும் எற்றிவிடும்

வெயில் பெருமூச்சுகளை

அறிவதே இல்லை
அது அறிந்தது
வேகத்தை மட்டுமே
இரவு
அள்ளிப் பருகுகிறது
ஒரு நாளின் தாகத்தை
பின் அதன் பெருமூச்சில்
உச்சி சிலிக்கின்றன
வெயில் அலைவதை
வேடிக்கை பார்த்த மரங்கள்

அங்கங்கு நின்று

மேயும்
இந்த ஆட்டின்
பின்‌‌ சென்றாலும்
போய்ச்சேரலாம்தான்

கழுத்து மணி
சினுங்க சினுங்க
ஓடும்‌ குட்டியின்
பின் ஓடுங்கள்
சற்றே மூச்சிளைத்தாலும்
குட்டி தூரம் சென்றுவிட்டாலும்
வாரி அள்ளும்
ஒளிக்கரங்களை
கண்டுவிடலாம்

காலமகாலம் 3

காலம்

இல்லை
இருப்பது போலொரு
தோற்றம்

அகாலம்
இருக்கிறது
இல்லை போலொரு
தோற்றம்

லட்சம் வருடங்கள்

இருக்குமா
உன் விதையின்
பரம்பரை
என்றேன்
ஆலமரத்திடம்

கண் விழித்துப்பார்த்து
கண் மூடி ஆழ்ந்தது
ஒரே ஒரு நொடி
கேட்டது
அது லயித்திருக்கும்
அகாலத்தின்
மணிநாதம்

ஒளிச்சொல்

இருளின் பாசுரங்களை

ஒற்றைக்குரலாய்
ஒலிக்கிறது
ஊரெல்லாம் ஏற்றப்பட்ட
அகல் சுடர்

ஊருக்கு
வெளியே
இருளுக்குள் அமர்ந்திருக்கும்

தெய்வத்தின்

முன் எரிகிறது
ஒற்றை தீபம்
இருளின்
நாம உச்சாடனமென

இன்றுடன்

நூறாவது நிலவு
இந்த நூறு
நிலவுகளில்
ஆயிரம் கொலைகளும்
பல்லாயிரம்‌ வஞ்சங்களும்
தோன்றி அழிந்துவிட்டன
நஞ்சின் சொற்களை
விழுங்கி செரித்தாயிற்று
வேலி‌ தாண்டி வந்த
பிரியத்தின் கால்களை
உடைத்தாயிற்று
ஒடுக்கப்பட்டன
அடக்கப்பட்டன
வெல்லப்பட்டன
பறிக்கப்பட்டன
இழந்து நிற்பன
யாவற்றின்
உள்ளும் அணைக்கப்பட்ட தீ
உயிரிழக்கும் மிருகத்தின்
கண்களென ஒளிர்கின்றன
ஆணவங்களின் ஒளித்தோரணங்களால்
நூறாவது நிலவின்
வனமெங்கும்‌ பற்றிஎரிகிறது
நூற்றிஓராம் நிலவு
அழைத்து வருகிறது
இவ்வனத்தை நோக்கி
எவ்வித ஒலியுமின்றி
அன்பி‌ன் எரிகல் ஒன்றை

காலம்

சிதறுண்டுகிடக்கிறது
ஒவ்வொரு துளியிலும்
அர்த்தமிலாதவை
நின்றாடுகின்றன
கீழ்மைகளின் பெருக்கில்
காலம் அடித்துச்செல்கிறது
உதயமும்
அந்தியுமான
இவ்வெடைவெளிக்குள்
உதிக்கும் ஆயிரமும்
குருடானவை
அந்தியும்
உதயமுமான
இவ்வெடைவெளிக்குள்
உதிக்கும் ஆயிரம்
மேலும் குருடானவ
இம்மாஞாலத்துள்
இச்சின்னஞ்சிறுகாலம்
வேண்டுவதெல்லாம்
உன் கிரணங்களால்
ஆன ஒரே ஒரு உதயம்
உன் அருளால்
ஆன ஒரே ஒரு அந்தி
உன் அன்பினால்
பெருகும் ஒற்றை ஒரு இரவு
இந்த‌‌ ஒரு நாளின் சுடருக்குள்
விழுந்து அணையும்
இச்சின்னஞ்சிறுகாலம்

ஒளியைத் தேடிக்கொண்டிருக்கும்

நான்
விட்டில் அல்ல
இருள்
இதோ
என் உடலைத்
திண்கிறது ஒளி
என் உடலும்
திண்கிறது ஒளியை
என் மனமெல்லாம் நிறைகிறது
பெருகிப் பெருகி
பெருகிப்‌‌ பெருகி
உயிர்பெருகிச் சாவேன்
ஒளியால்

போதும்

சொற்கள்
என்றது ஒரு குரல்
கூட்டுக்குள்ளிருந்து

கூடொழிந்தது
பறவை
வானத்தின் கீழ்
கோடிச் சொற்கள்
காத்திருந்தன

ஒற்றை‌ஒரு சொல்தேடி
சிறகிசைத்தது புள்
துளியாய் ஆதியில்
நதி கிடந்தபோது
அது தியானித்ததொரு
சொல்

பிரகாசித்தல்

சுயம்பிரகாசம்

மகள்‌ இறக்கவும்
ஆளே மாறிப்போனார்
கசங்கிய உடையும்
வைன் ஷாப்களில் தஞ்சமும்
வழக்கமாகிவிட்டது
சற்று முயன்று
நண்பர்கள் விட்டனர்
இன்னும் சற்று முயன்று
குடும்பமும் விட்டது
இலக்கில் துளி சந்தேகமில்லா
மனிதனை யார் என்ன செய்ய?
பின்பொரு நாள் காலம்தான்
'அடடா இந்த ஜீவனை
இப்படி விட்டயிற்றே'
என‌ பிழைக்கு வருந்தி
திசைத்திருப்பிவிட்டது
கோயிலை நோக்கி
தெளிந்தார்
சிரித்தார்
சிறு கசங்கலுமில்லா
ஆடைகளில் பவனி
மகிழ்ந்தது நட்பும் குடும்பமும்
சில நாட்களிலேயே
காலம் 'டைம் ஆய்டுச்சே,
எல்லாம்‌ வயித்துல வாய்ல
அடிச்சுட்டு அழுமே'
என்று யோசித்து,
'ம்ச்.. அடுத்த ரவுன்டில்
பார்த்துக்கொள்ளட்டும்'
அன்று மாலை
ஹாஸ்பிடல் ஃபார்மாலிட்டீஸ்
எல்லாம் முடித்து
ட்ரெஸ்ஸிங் எல்லாம் ஆகி
வந்த போது
இவ்வளவு பிரகாசித்ததேயில்லை
சுயம்பிரகாசம்
காலத்திற்கு ஆச்சர்யம்
'கடைசி நொடியில் எப்படி?
அடுத்த ரவுன்ட் இல்லை..
ஆச்சர்யம்தான்'
இலக்கில்‌‌ துளி பிசகில்லாத
காலத்தை என்ன‌ செய்ய?
காலத்தை மீறிப்
பிராசிப்பவர்களை
என்னவென்று சொல்ல?

காலக் குழப்பம்

உடனிருப்பாய்

எனும்‌‌ வாக்குறுதியால்
மட்டும்
காலத்தின்
அந்த ஒரு பகுதியை
வாழ்ந்து கடந்தேன்

பூனையின் தடங்களைத்
தேடிக்கொண்டிருக்கிறேன்
அதோ வால் மறைகிறது
இட்டுச்சென்றுவிடும்
வாக்குறுதியால்
உறுதியாய் நின்றிருந்த
பருவத்தின் பந்தலுக்கு

நீரெலாம்

இதோ

குடுவையைக் ஒட்டக்
குடித்து
டொக் என்று வைக்கிறேன்
எனக்கு பல வேலைகள் இருக்கிறது
அவசராமய் சென்றுவிடுவேன்
குடுவையின் தாகத்தை
வானம் பார்த்துக்கொள்ளும்
நீரெலாம் வான்கனிந்துதான்
அல்லவா

வேறொன்றுமல்ல

பார்த்த ஷணத்தில்
முழுமையை வாரி வீசும்
மலரொன்றை காணத்தான்
இவ்வாழ்க்கை

நித்யம்
கனிந்து
ஆக்கும்
ஒரு‌ மலர்

ஏரி வானத்தை

அருந்துவதை
சற்று முன்தான்
கண்டேன்
ஒரு திவளை நீர்
சிந்தியபோது
விழு நட்சத்திரமாக

திரும்புதல்

இதோ

நடிப்புகள் முடிந்துவிட்டன
அலங்காரங்களை
கலைத்தெரிந்தாயிற்று
என் அன்றாடம்
என்னை அழைக்கிறது
சிறு தலையசைப்புடன்
வரவேற்பை ஏற்று
நுழைகிறேன் 

அரிதாரங்களை
பத்திராமாக வைத்திருங்கள்

தூக்கம்

என்னை ஆழ்த்துகிறது
எங்கும் சலனமின்மை கூடியபின்னும்
ஒரு துளி மட்டும்
ஓயாமல்
நடுங்குகிறது
ஒருமுறை அணைத்துக்கொண்டுவிடு
துளி
கடலில் பரவி
சலனமழியட்டும்

இதோ

இப்பொழுதுதான்
இங்குதான்
கண்டேன்
வானத்தை
நம்பமாட்டீர்கள்
அவ்வளவு பெரிய
ஒன்றை
கண்டதேயில்லை

என் குடிலுக்குள்

கிடக்கும் ஏரி
இருளைடைந்துபோய்த்தான்
கிடக்கிறது
ஏதோ ஒரு புலரியில்
பறவையொன்று மேனியுரசி
எழுப்பும்
விடியலின் பேராயிரம் கதிர்விழ
வானத்தை குடித்து
வானமேயென அகம்மாறிக்
கிடக்கும்

என் குடிலுக்குள்

சிறு செடியை நட்டேன்
அது
நீரைக் கொணர்ந்தது
சூரியனைக் கொணர்ந்தது
இரவையும்‌‌‌ பகலையும்‌
கொணர்ந்தது
சில நட்சத்திரங்களையும்
கொணர்ந்தது
விருட்சமானபின்
வான் வேண்டுமென்றது
கிளைவாழ்ப்புள்ளொன்று
இழுத்தும்‌ வந்தது
பின்
ஆனது என் குடில்
வானம்‌ வாழும் குடிலாக

இதோ இதுதான்‌ வழி

நேராகச் சென்று
சடலமெனக் கிடக்கும்
ஏரியைக் கடந்தால்
என் வீட்டின் வாசல் வரும்
அதன் வழி வெளியேறிச்
செல்லலாம்
மற்றபடி
பிரிவு
ஏக்கம்
என எதையும் போட்டு
மனதைக் குழப்பிக்கொள்ளாதே
நம் தத்தமது வானங்களில்
விழும் நட்சத்திரங்கள் அறியும்
அவை நொடிக்கணத்தில்
கோடிச் சொல் உதிர்க்கும்

எனக்குத் தேவை

ஒரு தோளாக மட்டும்தான்
இருந்தது
என் வானில்
ஓயாமல்‌விழுந்துகொண்டிருந்த
நட்சத்திரங்களின் கீழ் நின்று
உள்ளம் கரைய அழுதுவிட
எனக்குத் தேவை
முழுமையான துளிக்கண்ணிராக

மட்டும்தான் உள்ளது

காற்றைப்

போல ஒரு சொல்லை
உருவாக்கி
உன்னைச்
சுற்றி போர்வையென
இட்டு அனுப்பினேன்
அணிந்திருக்கும் நீயோ
உன்னைக் காணும்
யாருமோ
காணவேயில்லை
உலகெங்கும் செல்
இச்சொல் உன்னுடன்
இருக்கும்

எதை

வரையப்போகிறாய்

சிறு சிதைவும்
அசைவுமின்றி
அகால அகாலமாய்
வியாபிக்கும்
காலத்தையா

இன்ன நிறமென
யாரும் வரையறுக்க
முடியா வண்ணம்
பெருகும்
அந்தியின்‌
சாந்தமான பிறழ்வையா

இரவின் ஆன்மாவை
உச்சாடனம்
செய்யும்
கிருட்டியின் நாதத்தையா

ஆழ்ந்து அகன்று
பரவிய நுண்ணிய ஒன்று
விதைக்குள்
தன்னைப் பொதிந்துள்ள
மாயத்தையா

எத்தனை வடித்தும்
இவற்றின்
பூரணத்தின் ஒரு துளி
இல்லாதாகிறது

தூரிகை
ஏந்தும் மனம்
ஒரு கணம்
மட்டும் காண்கிறது
ஒரு துளி பூரணத்தை

அந்தியை

தீட்டி முடிந்தபாடில்லை
உளத்தை பிறழச்செய்யும்
உண்மையின்
அழியாவண்ணங்கள்
முயங்கி நொடிக்குநொடி
மாறும் வானின்
மாக்கோலத்தை
தீட்ட
அந்தியின் ஆன்மாவை
ஒலிக்கும்
தனிப்பறவைக்குரலொன்றால்
மட்டும்தான் ஆகும்

மற்றபடி
கித்தானில் கூடுவதெல்லாம்
வெறும் ஏக்கம்

மலையை

குருவெனக்‌கொண்டு
அதன்
ஒற்றைச் சொல்
நீண்டு செல்லும்
தடத்தில் திரிகையில்
இருளைவீசும் ஒளிவாளும்
ஒளிவாளை வீசும் இருளும்
அந்தியை விழுங்கும் இரவும்
இரவை உண்ணும் புலரியும்
தவித்தலைந்து
மலைச்சொல்லின்
பெருவாள்வீச்சில்
எல்லாம் துண்டுபட்டு
அழிந்தொழிந்தபின்
அமைந்த போது
எஞ்சியது
இருளல்ல
ஒளியல்ல
பொழுதல்ல
காலமல்ல
நித்யமாய் வீற்றிருக்கும்
மலைத்துளி ஒன்று

காலம் விழுங்கி

அமர்ந்திருக்கும்
மலைக்கோயிலைக்
கண்டபோது
கட்டுவித்த வீரனையும்
அவன் வாளையும்
கண்டேன்
பின் பிம்பம்
காட்டும் மெழுகுடன்
கூடிய நந்தியைச்
செய்த உளிதான்
கட்டுவித்தது
எனக் கொண்டேன்
கூனுடன் கைங்கர்யம்
செய்யும் பட்டரின்
கொடிவழி என ஊகித்தேன்
சொல்லின்றி ஒளிரும்
கருவறை தீபம்தான்
என நினைத்துக்கொண்டேன்
பின் வழியிறங்கி
கோயில் கண்மறைந்தபோது
சிரித்தது
கட்டுவித்தது
மலையினூடே

உலுக்குமய்யா

உலுக்கிக்கொண்டேயிரும்
கனிந்தழுகியது போக
அணில் கடித்தது போக
தரைபட்டுச் சிதறியதுபோக
கிட்டும்
சிறு‌ பிசிறும் இல்லாத
ஒரு கனியாவது

எழுதியானபின்

கசக்கி
எறியத்தானிருந்தேன்
அவ்வளவு
இறுக்கமாய்
பற்றிக்கொண்டது
உதற உதற
விடாத உடும்பு
என்னோடு பிறந்து
என்னுடனேயே வாழும்
எளிய 

நான்

என நானுணர்ந்துகொண்டிருக்குமொன்று

ஒரு வருடம்

பன்னிரெண்டு மாதம்
மீண்டும் முதல் மாதம்
தொடர்ந்து வரும்
பதினொன்று
பின் மீண்டும்
இப்படியாக
வாங்கிய முதல்மூச்சிலிருந்து
போன மூச்சு திரும்பாதவரை
ஒரு எளிய
கணக்குண்டு
இக்கணக்கை
அவிழ்ப்பவருக்குக்
காட்சியாகும்
வாங்கிய முதல்மூச்சிலிருந்து
போன மூச்சு திரும்பாதவரை
காலக்கணக்கின்
முதல் எண்ணான
இன்ஃபினிட்டி

எளிமையான

நாளுக்குள்
செல்கிறேன்

மௌனமாய்
பின்வருகிறது
சொல்

இம்மாபெரும்

கூண்டுக்குள்
சுற்றிச்
சுற்றி
பட்டுப்பூச்சியே
இக்கணம்தான்
என எப்படித்தேர்ந்து
வந்தமர்ந்தாய்
தூரிகை நுனியில்

இறகு வழி
ஒழுகி
இக்கணங்களுள்
இக்கணம்தான்
என எப்படித்தேர்ந்து
வந்துபரவியது
உன் வண்ணம்
நெஞ்சமெலாம்

உயிர் உய்ய
விண்
நீரானது
நீர்
உயிர் நிறைத்தது

தாகமொன்று காத்திருக்கிறது
யுகம் யுகமாய்

மானுடம்
இருத்தலில்
உள்ளது

காலம்
இன்மையில்

புல்

மரம்
மண்
மலர்
மலை
உயிர்
இவையுடன் காடு
காட்டின் பகல்
பின் வந்தது
பகலுக்குள்
மாபெரும் இரவை
இழுத்துக்கொண்டு
காலத்தினூடே
வலசை செல்லும்
வேழம்

எண்கள்

தெளிவானவை
வரையறுக்கத் தக்கவை
குழப்பங்களற்றவை
கூட்டக்‌‌கழிக்க
பெறுக்க வகுக்க
ஏதானவை

வரிசைக்கட்டி
நிற்கச்சொன்னால் மட்டும்
கண்ணாடி அறைக்குள்
பிம்பமென
செல்கிறது
ஒன்றிலிருந்து
இன்ஃபினிட்டி வரை

டிசெம்பரும்

செப்டம்பரும்
ஒரு பூவுடன்
தன்னை
இணைத்துக்கொண்டுவிட்டன

நவம்பர் ரெய்ன் என்று
நடுவில் நிற்பது
மழையுடன்
ஒரு ஆங்கிலப் பாடல்
வழி இணைத்துக்கொண்டது

மீதம் ஒன்பது
மாதம்
தேவை
ஒன்பது
இன்சொல்

பன்னிரெண்டு
இன்சொல்
சேர்ந்து ஒரு
வரியானது
பின்‌ எப்படியோ
ஒரு இன்மையின்
சொல்சேற
காலமானது முடிவற்று

என் சொற்கள்

சென்றுவிட்டன

அன்பின் கதையை
சொல்லப்போவதில்லை

வெறுப்பின் கதையோ
இல்லவே இல்லை

வெற்றித் தோல்விகள்
இம்மியும் கிடையாது

அழல்
மோகம்
காமம்
இன்னும்
இன்னும்
கீழ்மைகள்
இருக்கும்
திசைக்கூட திரும்பப்போவதில்லை

அறத்திற்கும்
நியாய நேர்மைகளுக்கும்
இதே கதிதான்

என் சொற்கள்
சென்றுவிட்டன
அணைந்தபின்
சுடர் எங்கு
சென்றதோ
அங்கு

காலம்

தள்ளியிருக்கலாம்

சிலரது
சூழ்ச்சியாக்கூட இருக்கலாம்

தனித்துவமான
தனிமனிதனாகக்கூட
நான் வந்தடைந்திருக்கலாம்

தேனெடுத்து வருவதற்குள்
காடு பற்றியெறிந்ததால்
வழிதறிய
பட்டாம்பூச்சியபைப்போலும்
இருக்கலாம்

இங்கு முட்டி
அங்கு முட்டி
நீர்வழிப்படூவும் புனைபோலிருக்கலாம்

எல்லாம் வல்லது அலைக்க
அலையும்‌ நீர் போல்
இருக்கலாம்

ஆனால்
எப்படியோ
போதும் என்று
அமர்ந்திருக்கிறேன்
இக்கணமெனும்
மாபெரும்‌‌ நிகழ்வில்

.........

பதறவேண்டாம்
உன்‌
இன்பங்களை
காலம்‌ பிடுங்கும் முன்

உன் சூழல்
பிடுங்கும் முன்

உன் எதிரிகள்
பிடுங்கும் முன்

உன் நிர்பந்தங்கள்
பிடுங்கும் முன்

உன்னைச்சார்ந்த
நீயல்லாத
வேறேதோ ஒன்று
பிடுங்கும் முன்

நீ சற்று பிடுங்காதிரு

நீயல்லாது 

எது பிடுங்கினாலும்

அது அப்படியே
நீடிக்கும்
என
வகுத்துள்ளது அது

நம்பு

.......

உன் கரம்

பற்றித்தான்
இங்கு வந்தேன்

கிளம்பவேண்டும்

உன் சொல்லின்
சுண்டுவிரலில்
என்னைக் கோத்துக்கொள்கிறேன்
அழைத்துச்செல்
காலத்தின்
விநோத வண்ணங்களுக்கு

........

இழப்பது எதுவானாலும்
கொள்வதும் வெல்வதும்
எதுவானாலும்
இத்துடன்
இக்கணத்தில்
என் பயணம்
முடிகிறது
என்னை சூடி
அமர்ந்திருக்கும்
இந்நிலம் நோக்கி
மலைவராது
கடல் வராது
வானம் வராது
கான் வராது
வழிதவறிய‌ பட்டுப்பூச்சி
ஒன்று வரக்கூடும்
பிரபஞ்சத்தின்
மௌனமான நிறங்களை
வண்ணமொன்றின்  பிசிறில்
விழுநட்சத்திரம் ஒன்றை
சிறகடிப்பின் இடையே
யுகங்களை
சுமந்தபடி

.......

இந்த இன்பங்கள்
சலித்துவிட்டன
பெருமழைநோக்கி
நெஞ்சு விரித்து
நிற்கிறேன்
என் மௌனத்தின்
காலங்களை
ஊடறுக்க
ஒரு பெருந்துன்பம்
ஒன்றை
அவிழ்க்கிறாய்

.......

நாணயம்
பணம்
மதிப்பு
பொருள்
வெற்றி
பாதுகாப்பு
கடமை
தொழில்
ஈட்டல்
இழத்தல்
வெற்றி
தோல்வி
அடக்குதல்
அடங்குதல்
பழி கேலி
பாவம்
புண்ணியம்
பொய்
உண்மைப்பொய்
பொய்யுண்மை
இவையும்
இவை சார்ந்து
விரியும் பெரும்பாலையின்
சொற்களை
ஏதும் பேசுவதாயின்,
மன்னிக்கவும்

என்னோடு
நீங்கள்
பேசவேண்டாம்

.......

அவள்
போர்வை
மட்டும்‌ உள்ளது

நேற்று
இதுனுள் அவளிருக்கிறாள்
என்பது
போதுமாயிருந்தது

மறுநாள்
இதனுள்‌ அவளிருந்தாள்
என்பது
போதுமாயிருந்தது

மறுநாள்
இதனுள் சற்றுமுன் வரை
அவளிருந்தாள்
என்பது
போதுமாயிருந்தது

மறுநாள்
அதனுள்
ஒரு நட்சத்திரம்
விழுந்தது
போதுமாயிருந்தது

மறுநாள்
அது
ஒரு‌ போர்வையாக
எஞ்சியது

மறுநாள்
போர்வைக்கும்
என்
போதும் போதாமைகளுக்கும்
எவ்வுறவுமில்லாமல் போனது

மறுநாள்
நான் இல்லை
அழிந்த நினைவின்
கறையொன்று
எஞ்சியது
சலவைநாள் வரை

........

நண்பனே
நாளை நாளைக்குத்தான்
வரும் அல்லாவா
நேற்று மீண்டும்
வரவே வராதல்லவா

நாளையையும் நேற்றையும்
பார்த்து பார்த்து
இக்கணத்தை
ஓரளவு சரிசெய்யலாம்தான்

ஆனால் இக்கணம்
என்பது
யாரின் உதவியின்றி
எவ்வித பிரயத்தனமுமின்றி
அவ்வளவு பூரணமாய்
ஆதியிலிருந்து
அந்தம் வரை நீண்டு
அதன் புகைமூச்சுக்காற்றாய்
வீற்றிருக்கிறது
நண்பா
கடலில் சிறுமீன்
விடும் மூச்சுக்குமிழுபோல்
அழிகிறது
நம் சஞ்சலங்களின் இன்று

........

நாடி கண்டுகொண்டேன்
ஸ்தூலங்களை
மீறிய
உண்மைகளை

சொற்களைக்
கடந்து நிற்கும்
அறிவை

மௌனத்தால்
நிறைந்திருக்கும்
இருப்பினை

உயிர்நிலத்திற்கப்பால்
எங்கோ செல்லும்
நதியை

.......