மாபெரும் வண்ணத்துப்பூச்சி

ஒன்று
வனமலரின் நீர்மையெல்லாம்
கொள்கிறது

எறும்புகளின் ஊழ்கத்தில்
மீளத் துளிர்க்கிறது

வனமலர் இப்படியாக
ஆடுகிறது
நீர்மைக்கும்
நீரின்மைக்கும்

வானத்திலோ
இருமையில்லை

சுடரின் மையம்

 நாம் இதற்கு மேல் பேசிக்கொள்ளவேண்டாம்

மௌனங்கள் தேரும் இசைக்கு நம்மை விட்டுவிடுவோம்

எதைக் காரணமாக்கியும் பறவைகளை

அதன் பறத்தலான இயல்பை முறிக்கவேண்டாம்

தன் தன் போக்கில்தான் உலகின்

நதியெல்லாம் கடல் சேர்கிறது

இத்தனை செய்த கரங்களக்கு

ஒரு சுடரை ஏற்றத் தெரியாதா என்ன?

அணுவுக்கு ஒரு கரு உண்டு தெரியும்தானே?

கிரங்ககளின் மையமான சூரியனுக்கு ஒரு கருமையம் உண்டு தெரியும்தானே?

பால்வெளிக்கு ஒரு மையம் உண்டு தெரியும்தானே?

அண்டங்களுக்கு ஒரு மையம் உண்டு தெரியும்தானே?

இம்மையங்களுக்கெல்லாம் ஒரு மையமுண்டு தெரியும்தானே?

இத்தனை செய்த கரங்களுக்கு

ஒரு சுடரை ஏற்றத் தெரியாதா என்ன?

சுடர் ஒளிரும்

நாம் மேலும் மேலும் மௌனம் சூடுவோம்

தன்னைத் தான்

 ஒரு கோடி வருடமாய்

வானத்தை அளக்கிறது புள்

அதுதான் சொன்னது

'வானம் அளப்பதற்கானதல்ல

பார்ப்பதற்கானது

ஒவ்வொரு மூச்சும்

வானத்தின் அழைப்பு

சுவர் உடைந்தால்

அகம் வானாகும்' என்று

பின்

'அதுவரை வானத்தைப் பார்த்திரு

தன் நிறத்தின் ஜாலங்களைக்

தான் காணத்தான்

கோடான கோடி கண்களைப் பெருக்கியுள்ளது

இந்நிலமெல்லாம்'

மிகச்சிறிய மகாநதி

மிகச் சிறிய

ஆனால் அத்தனையும்

அழகாக மிளிரும்

மலரைக் கட்டி சரமாக்குவதான

நடனமொன்றை

நிகழ்த்திக்கொண்டிருக்கிறாய்

பித்தனால் தாள முடியவில்லை

ஒரு அதிகாலையை

அதன் நிறப்பெருக்கை

ஒவ்வொரு மலராகக் கோர்க்கும்

ஒளிக்கரங்களைக்

காணக் காண

இந்த அறைக்குள்

இத்தனை மெல்லிய 

உன் விரலின் அழகை

பாடுகையில்

அவ்வொளிக்கரங்களை

பாடுபவனாக ஆகிறேனா?

சிறிவற்றை மாபெரும் சுழற்சியில்

கோர்க்கும் மாயம்

நிகழ்ந்துகொண்டே இருக்கிறது

குடத்தினுள் அமர்ந்து

வந்துவிடுகிறது மகாநதி

இச்சிறு இல்லத்தினுள்

முதல் சொல்

இந்த அதிகாலையில்

பறவைகள் எழவில்லை

வனத்தின் மீது கவிந்திருக்கும்

மூடுபனியின் கதவுகளை

மெல்லத் தட்டுகிறேன்

காலை மெல்லக் கலைகிறது

ஈரம் உரைந்து கிடக்கும்

இலையில்

வெளியின் நீள நீளமான நாளங்களில்

ஓடிவந்த

மஞ்சளின் ஆன்மம் மெல்ல

வண்ணமிடுகிறது

இம்மாபெரும் வனத்தை

அசைக்கப்போகும் முதல் புள்ளே

நீ வாழும் தொன்மையான விருட்சத்தின் கீழ் 

காத்துள்ளேன்

காலமும் வெளியும்

உன் வழி அருளும்

முதல் சொல்லை வேண்டி

என்னுள்

என் காலம்

வேறோரு கடிகாரத்தில்

ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது

நகரம் பெருகிக்கொண்டிருக்கும்

காலையில் நான்

பால்கனியில் வசிக்கும்

புறாக்களை நலம் உசாவிக்கொண்டிருக்கிறேன்

வெயில் கலைந்த எறும்களைப்போல்

திரியும் திரள் மீது

முழு எடையுடன் விழும் பொழுதில்

நான் தெரு நாய்க்குட்டிகளை

கொஞ்சிக்கொண்டிருக்கிறேன்

எது நிறைந்தால் ஆசுவாசமடையுமோ

யாரால் ஆற்றுப்படுத்தமுடியுமோ

அவருக்கு ஒரு நீண்ட 

கடிதம் வனைகிறேன்

ஒன்றுப் பலவாகி

பலது இக்கதியாகிப்

பெருகும் சூட்சுமத்தை எழுதும்போது

அறிகிறேன்

அகமெல்லாம் ஒலிக்கும்

அத்தனை மெல்லிய அழைப்பினை

அதனை செவி மடுக்காமல்

ஓடச்செய்யும் புறத்தின் பெருங்குரலை

நூறு மலைகளுக்கு அப்பால் 

பதைக்க பதைக்க திசை தவறிய

மந்தையை

அழைக்கிறேன்

சங்கேத மொழி ஒன்றால்

 

வான் மட்டும் அறியும்

இந்த சாலை

இத்தனை நீண்டு

நீண்டு நீண்டு

செல்லத் தேவையில்லை

ஒரு இசைத்துணுக்கைப்போல்

வெடித்து கரைந்திருக்கலாம்

மலரில்லை

மௌனமில்லை

மழையில்லை

எனும் புகார்கள் என்னிடம் இல்லை

நொடிகள் இத்தனை

கனமாய் இருந்திருக்கவேண்டாம்

உபயோகத்திலில்லா தண்டவாளங்களில்

நிற்கும் செடி மண்டிய

ரயில் பெட்டிகளை

பெரியவர்களுக்குப் பயந்து 

குழந்தைகளும் தவிர்த்து விடுகின்றன

பெருகும் கனவுகளை

ஓவியமாக்கிக் கொண்டிருக்கிறேன்

ச்சோவெனப் பொழிகிறது மழை

ஒரு அறிவிப்புமில்லை

ஒரு சில்காற்றுமில்லை

இந்தத் தீடீர் மழையில்

என் ஓவியங்கள் கரைவதைப் 

பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறேன்

உருவங்கள் கரைந்து

உரு சிதைந்து

வெறும் நிறத்தின் வழிவாகும்போது

உண்மைக்கு அருகில் வருகிறது

உண்மையை வானம் மட்டுமே அறியும்

உண்மையை வான் மட்டுமே வரையும்

மற்றபடிக்கு

மிகச்சிறிய உடலிது

வானத்திலிருந்து வெகு தூரத்தில்

 அன்பே

வானம் அழைக்கிறது

அதன் ஸ்படிக உண்மைகள் ஒளிர்கிறது

நாம் எழுதிய பொய்களின் புத்தகத்தை பூமியிலேயே
விட்டுவிடச் சொல்கிறது

மேலும் நான் எனும் சொல்லுக்கு அங்கு அனுமதி இல்லையாம்

தர்மம் அறம் ஆகியவற்றிற்கு பொருளில்லை

பொய் கீழமை கயமை ஆகியவற்றிற்கும் அதே கதிதானாம்

முக்கியமாக கண்ணீரில்லை

சொல்லில்லா வெளியை ஓங்காரம் நிறைத்துள்ளது

ஆனால் நான் இப்போது உன்னைப் பிரிந்தாக வேண்டும்

இப்பிரிவுக்கு நீயோ நானோ காரணமாக வேண்டும்

நாம் என்ற பொதுமை பேப்பரில் எழுத்தாவதற்கு மட்டும்

இப்பிரிவு பூமியில் அல்லவா நிகழ்கிறது

வானத்திலிருந்து வெகு தூரமல்லவா பூமி

கண்ணீர் பெருக்கு

நாம் அழுவோம்

எஞ்சும் வஞ்சங்களை நம் கைக்குட்டைகளில் 

சிறு மலராய் பின்னி வைப்போம்

என்றோ ஒரு நாள் அதைக் கண்டு ரசிக்கலாம்

நம் 'நான்'களுக்கு மத்தியில்

தர்மம் அறம் பாவம் புண்ணியம் என

எல்லாவற்றையும் இழுத்து வருவோம்

நம் சிக்கலான கணக்குகளின் மேல்

கடவுள் நர்த்தனம் புரியட்டும்

எந்த இரு எண்களை கூட்டினாலும் இன்ஃபினிட்டிதான் விடை வானத்தில்

நம் எண்களுக்கு உலகெலாம் ஒப்புக்கொண்ட வரையறைகள் உண்டு

ஆனால் எந்த இரண்டு எண்களைக் கூட்டுவதென்பதில்

நாம் பெரும் பெரும் போர்களை நிகழ்த்திவிட்டிருக்கிறோம் 

இப்பூமியின் மாபெரும் போர் கூட

சிறு பிசிரலையும் உண்டு பண்ணவில்லை

வானத்தின் ஓங்காரத்தில்

ஆனால் சொன்னதுபோல்

நாம் இப்போது பூமியில் இருக்கிறோம்

வானத்திலிருந்து வெகு தூரத்தில்

மேலும் சிலர் மரணத்தை விடவும் கொடிதாய்

ஒன்றைச் சொல்கிறார்கள்

வானம் என ஒன்றில்லை என்று

நீலம் போதுமானது

வானத்தை உருவாக்க
வெண்மை போதுமானது
மேகம் செய்ய
கருமை போதுமானது
இரவை கவியச் செய்ய
பச்சை நிறம் போதுமானது
வனத்திற்கு
எப்படியோ அருவியையும்
விழும்‌ நீரின் புகைப்பெருக்கையும்
பிறக்கச்செய்தேன்
கித்தானில்
நீ படைத்ததை
பார்த்துப் பார்த்து செய்கிறேன்
தூரத்து அந்தி வானில்
சிறு புள்ளை
ஒற்றைக் கரும் புள்ளியில்
சிறகடிக்கச் செய்தேன்
உன் அதிகாலைக் குருவிகளிடம்
என் அந்தியின் பறவை
ஒரு சொல்
பேசிவிடுமல்லவா

அது

 மலை

கடல்

மலர்

வனம்

மாத்திரமல்ல

அன்பு

கருனை

கண்ணீர்

அணைப்பு

இவையும்கூட

 நூறாவது வெற்றியை

அளித்தாய்

உலகுடனான என் பேரங்கள்

முடிவதேயில்லை

மேலும் மேலும்

எனும் புரவி பூட்டி

ஒரு பெரும் படையாய்

எங்களை நாங்களே 

முந்திச்செல்கிறோம்

ஆசையின் குழம்படியதிர்வில்

உன் மலர்கள் 

லேசாக நலுங்குகின்றன

மற்றபடிக்கு அவை

வானையே

பார்த்துள்ளன

நிராசையிடும் 

சப்தம் 

ஓய்வதேயில்லை

நூறாவது முறையாக

அணைத்துக்கொள்கிறாய்

உன் வசந்தத்தின் 

அத்தனை எழிலை விட்டு

வேக வேகமாகச் 

செல்கிறேன்

என் குரலை

ஆயிரமாயிரமாய்

எதிரொலிக்கும்

குகைகளுக்கு

 

என் கனவுகளை

நிறையவே கணக்குகள்

நிறைத்துவிட்டன

அவற்றின் நிறப்புகையினாலான

வெளிக்குள் சஞ்சரிக்கிறேன்

நூறாவது முறையாக

வாழ்வை பரிசாக்கி 

நீட்டுகீறாய்

ஆயிரம் பரிசுகள் வேண்டும்

உணர்ந்துவிடக்கூடும்

எளிய கணங்களில்

வழிதோடுவது 

வாழ்க்கையென்று

கான் நின்ற

மரமொன்று
தூணாகி நிற்கும்
முற்றத்தில்
பல்லாங்குழியாடுகிறாய்
வலையொளிக்க நீ இட்ட
அரிசி
உலை கொதிக்கிறது
எத்தனை வளைக்கரம் வழி
வந்துள்ளது
இக்குழம்புமணம்
உத்தரத்தில் மோந்து
நிற்கிறது மரநாய்
சோழி ஒலிக்கிறது
மரக்குழியில்
பத்தாயத்தின் இருளுள்
கிடப்பவை எத்தனை தனிமையில்
கிடக்கின்றன
ஆழம் துழாவுவதற்குள்
உலைத்தட்டு சப்தமிடுகிறது
இல்லாத கொலுசின்
குதிகாலெலும்புச் சத்தத்தில்
ஏகாந்துள்ளது அகம்

வேட்டல்

வயலெல்லாம்

உயிர்பெருகிக்கொண்டிருக்க
கயிற்றுக்கட்டிலில்
அம்மையை
காத்து ரட்சிக்கச்சொல்லி
மல்லாந்துவிட்டார்
புள்ளினம் போடும்
சப்தம்
ஆழக் கிரங்குபவரை
ஒன்றும் செய்யவில்லை
தென்னையின் புன்னையின்
ஆலத்தின் இலைச் சத்தத்தை
அணில் போடும் கீச்சை
அல்லிக்குளம் கேட்டுக்கொண்டது
அத்தனை தூரம்
பயணித்து வந்த
கதிர்
இத்தனைக்காலம்
நின்று பூத்த மரத்தின்
மூன்றாம் கிளையின்
நூற்றியெட்டாவது இலையிடுக்குவழி
முகம் விழந்து கலைக்க
தென்னாடுடையான் நாமம்
ஒலிக்க எழுந்தார்

சுடலைப்பூ

பாட்டி உறுதியாய்ச்

சொல்லிவிட்டாள்
சுடுகாட்டுப்பக்கம்
கிடக்கும்‌ டிசம்பர் பூ பறிக்கச்
செல்லவே கூடாது என்று
பெரியாச்சிக்கோயிலில்
தீபம்‌ காட்டும்போதெல்லாம்
சன்னதமாடும் அக்கா
ஆனாலும் போனாள்
ஆலத்தின் வேர் கிடந்த
சுடலைச் சித்தன்
நெற்றியிலிட்டான்
மடியெல்லாம் மலர் பூக்க
நெற்றியில் சாம்பல் மலர
கள்ளமாய் இல்லம்சேர்ந்து
கட்டிச் சரமாக்கினாள்
சுடலைப்பூவை
இரவுக்குச் சூட்ட

கரம்

ஒற்றைக்கால்தூக்கி

அடுத்த அடியை
உசாவுகிறது
சேவல்
கன்று தவிக்கிறது
மடி முட்டி நாளெமெல்லாம்
பால் பெருக்க
வைகோலில் சரசரப்பாய்
கிடக்கும் பாம்பைக்
கண்டு சிரித்துக்கூவுகிறான்
வாண்டுப்பயல்
கொல்லைப்புறமிருந்து
வாசல் வரை வந்தாகவேண்டும்
உன் கொலுசொலியை
அன்னையின் சிணுங்கலாய்
அறிந்துள்ள
நாய்க்குட்டி
கருணை வேட்கிறது
கயிற்றை அவிழ்ப்பதற்குள்
அத்தனை முறை நக்கிற்று
கன்று
அகம் பெருக்கும்
கரங்களை

கிளர்த்தும் வெளி

கையில் அரிவாள்

கொண்டு
நியாய அநியாங்களை
வெறித்து நோக்குகிறார்
விரபத்ரன்
தீயெழ நோக்கும்
லாடமுனியின் கை
அடிக்க ஓங்கியுள்ளது
மாடு மேய்க்க வந்த இடையன்
குழலூதும் காலத்தில்
கோபங்கள் என்ன செய்யும்
தேனடுக்கச் செல்பவனுள்
பறவைக் குரல்
கிளர்த்திய சிரிப்பை
ஏரியில் கிடக்கும்
வான் காண்கிறது
ஜாலங்களின் இசை
ஊடும்பாவுமாய்
விரவிக்கிடக்கும்
வெளி இது

ஆதித்ய ஸ்ரீநிவாஸ் கவிதைகள் - ஒரு தொகுப்பு

1

பெருவிருட்சம் அடர்ந்த

இவ்வனாந்திரத் தனிமையில்

இடறி விழ நழுவி

மேலெல்லாம்

நிலவு வழிந்து கிடக்கும்

இப்பொழுதில்

உன்னைப்பற்றியே

நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்

வனத்தின் ஏதாந்தத்தின் மேல்

ஒரு சொல்கூட துணையில்லா வானம்

கடலின் ஆழத்தில் எழுகிறது

அழுந்திய காலங்களின் குரலொன்று

நான் என் சின்ன பிரிவை

அவ்வளவு‌ கண்ணீருடன்

அணைத்து இன்புறுகிறேன்

...................

2

சொல்தான்

அழைத்துச்சென்று

நதியைக் காட்டியது

மலரைக் காட்டியது

யானைகளைக் காட்டியது

இலைகளைக் காட்டியது

வனங்களை

கடலை

வானத்தைக் காட்டியது

பின்

அளப்பரியது என்றது

சொல்லில் அடங்காது என்றது

பொருள் நேரானதல்ல என்றது

இரவின் ஓசைகளைக் கேள் என்றது

விழு நட்சத்திரம்தான் ஆதிச்சொல் என்றது

சொல்லுக்கு அப்பால் பார் என்றது

புலன்களால் அல்ல என்றது

ஆத்மம் என்றது

சொல்லின்மையில் ஆழ்ந்து போ என்றது

சிலருக்கு

சொல் தேவையில்லை

ஒரு மலரைக் கண்டால் போதுமென்றது

..........

3

சொல் எனும்‌ தெய்வம்

சொல்லின் சமிக்ஞைகள்

வான்நீலம் பாவிய விரல்களால்

அழைத்துக்கொண்டே இருக்கிறது

எழுந்து செல்வதற்கான

ஆணை ஆழத்திலிருந்து

ஒரு சொடுக்கலாக எழுந்தது

வானமே அலையென

விழுந்து அள்ளிச் சென்றது

ஆயிரம் வண்ணங்கள் காட்டி

ஓராயிரம் இருள் சொரிந்து

கசடுகளோடு அனைத்துமென்றது

இசையின் பறவைகளால் ஆன 

ஒரு அந்தியை வரைந்து காட்டி

துயரத்தின் ஆழத்தில் உரையும்‌ 

இன்பத்தைக் காண் என்றது

அதனதன் தன்மைக்கு முன் எத்தன்மையதென

அதனதன் தன்மை

எத்தன்மை நோக்கி

எழுகிறதெனக் காணச்செய்து

வனத்தீ எரிந்தடங்குகையில்

என்னை

சொல்லின்மையின் சமிக்ஞைகள்

கேட்கும் வெளியில்

விட்டுச் சென்றது

,...............

4

மொய்க்கும்  இருள்கூட்டம்

அத்தனை வேகத்தில் விலகுவதில்லை

அவ்வப்போது கடக்கும்

மின்மினி ஒன்றின் ஒளியில்

காட்சியாகிறது

அடர் இருள்

நெடும்பிறவி தவம்கொண்டு

இழுத்து வந்துள்ளேன்

சுடரும்‌ தீபமொன்றை

சுடரொளி கவரும்

சிறு வட்டத்திற்குள்

இப்பிறவி நலுங்குகிறது

....................

5

இத்தனை தூரம்

வீணாகப்

பயணித்துவிட்டேன்

குதிரைகளின்

களைப்பொலி

வனமெங்கும் ஒலிக்கிறது

இனி திரும்பிச் செல்ல வேண்டும்

எத்தனை பிறவித்தூரமோ

அத்துனைக்கும்

..........

6

ஆணவத்தின் மனம்‌கமழும்

சிற்றகல்களை

உன் சன்னதியில்

ஏற்றி ஒழிகிறேன்

என்னை பூதகணங்களுள்

ஒன்றாக்கு

உன் ஆயிரம்கால் மண்டபத்தின்

ஒற்றைத்தூணை

அழகுறச் சமைக்கிறேன்

வேறொன்றும்

வேண்டேன்

அருளினும் கொள்ளேன்

...........

7

என் வானங்கள்

தெளிவடைவதேயில்லை

வனங்கள் பற்றியுள்ளன

அணையா நெருப்புகளை

வெடித்துக்கிடக்கும்

பிலங்கள் நீருக்குக்

காத்துள்ளன

ஓயாப்பசியொன்று

கூர்திட்டிப் பதுங்கியுள்ளது

புலனெல்லாம்

பற்றிச்செல்கின்றன

தன் தன் வேட்கைகளை

பெருங்காற்று

அள்ளிவருகிறது

ஓயா இச்சைகளை

எல்லாம் கண்டிருக்கும்

நெஞ்சத்தின் ஆழச்சதுப்புகளில்

சிறு குமிழென வெடிக்கிறது

நிம் நாமம்

.............

8

என் வயல்களைக்

கடந்து வலசை செல்லும்

பறவைக்கூட்டமொன்றைக்

கண்டிருந்தேன்

ஒரு பறவை

'வருடா வருடம் இவ்வழிதான்

வலசை செல்கிறோம்' என்றது

'எத்தனை வருடமாக' என்றேன்

'அது தெரியாது

ஆனால் முதல்வலசையில்

பூமியில்

மனிதர்களே இல்லை' என்றது

நான் தாகூரைப்போல்

மூர்ச்சையடித்து

விழுந்தேன்

...........

9

மாகாலம்

இந்த சிவன்கோயில்

மட்டும் மூவாயிரம்

வருடம் பழையதல்ல

கூப்பிய கரங்களும்தான்

பட்டரும்தான்

மணிநாதமும் தான்

வாயிலில் இருக்கும்

பூக்கடையும்தான்

பூக்கட்டும் அம்மாளும்தான்

பூவை நாரில் கட்டும் விரல்களும்தான்

ஆனால்

அதன் நடனபாவத்தினிடையே

விழும் உதிர்ப்பூக்கள்

சென்று விழுவது மட்டும்

மாகாலசிவத்தில்

.............

10

காலநேரம்

காலத்துள் துறதலையும்

பிச்சைக்காரர்கள்

சிரிக்கிறார்கள்

நேரத்தை வைத்தாடும்

நம் பகடையாட்டங்களை

.............

11

நிரந்தர அடிமை

அடிமையாக்கப்படுதல் வெறு

அடிமையாதல் வேறு

ஒன்றில் ஆணவம் வெல்கிறது

மற்றொன்றில்

அழிகிறது

ஒன்று இரத்தம்

மற்றொன்று

கண்ணீர்

ஒன்று சுமை

மற்றொன்று

ஏகாந்தம்

ஒன்று அச்சம்

மற்றொன்று

சரனாகதி

ஒன்று முறிவு

மற்றொன்று

பறத்தல்

ஒன்று எஜமானனது

மற்றொன்று

தந்தையினது

..............

12

நிரந்தர அடிமை

தற்காலீகம்

கோலோச்சும்

காலமிது

இக்காலத்தில்தான்

என்னை நிரந்தர அடிமையாக்கிகொண்டேன்

ஒரு மலருக்கு

...............

13

இன்று 

ஏன் என்னை கைவிட்டாய் 
இம்மாபெரும் பிரபஞ்சத்தில் 
ஒரு மலர்கூடவா 
இல்லை எனக்குத்தர 
மலரின் சுகந்தத்தை 
வீசக்கூடவா 
உனக்கு மனமில்லை 
நீ அளித்த 
வெறுமையை அல்ல 
என் அறைமுழுதும் 
இருக்கும் மலர்களுக்கு 
மத்தியில் 
ஒரு மலரின்மையை 
வைக்கிறேன் 
ஜன்னல் வழி விழும் 
உதயத்தின் கிரணங்கள் 
மலர்கிறது மலரின்மையில் 

..............................................

14

காலமகாலம் 

 காலம்

இப்பறவை

எங்கும்

பறப்பதேயில்லை

பார்ப்பவர் மனதில்

பறப்பதாய்

ஒரு கனவை

தோன்றச்செய்கிறது

அகாலம்

இப்பறவை

அபாரமாய்

சிறகடிக்கிறது

பார்ப்பவர் கண்களுக்கு

கிளைநீங்கா

தோற்றம் தருகிறது

..............

15

காலமகாலம்

காலத்திற்கு 

உயிரில்லை 
மூச்சுண்டு 
 
அகாலத்திற்கு 
மூச்சில்லை 
உயிருண்டு

.........................................

16

லட்சம் வருடங்கள்

இருக்குமா

உன் விதையின்

பரம்பரை

என்றேன்

ஆலமரத்திடம்

கண் விழித்துப்பார்த்து

கண் மூடி ஆழ்ந்தது

ஒரே ஒரு நொடி

கேட்டது

அது லயித்திருக்கும்

அகாலத்தின்

மணிநாதம்

.................

17

ஒளிச்சொல்

இருளின் பாசுரங்களை

ஒற்றைக்குரலாய்

ஒலிக்கிறது

ஊரெல்லாம் ஏற்றப்பட்ட

அகல் சுடர்

ஊருக்கு

வெளியே

இருளுக்குள் அமர்ந்திருக்கும்

தெய்வத்தின்

முன் எரிகிறது

ஒற்றை தீபம்

இருளின்

நாம உச்சாடனமென

..............

18

போதும்

சொற்கள்

என்றது ஒரு குரல்

கூட்டுக்குள்ளிருந்து

கூடொழிந்தது

பறவை

வானத்தின் கீழ்

கோடிச் சொற்கள்

காத்திருந்தன

ஒற்றை‌ஒரு சொல்தேடி

சிறகிசைத்தது புள்

துளியாய் ஆதியில்

நதி கிடந்தபோது

அது தியானித்ததொரு

சொல்

,..............

19

நீரெலாம்

இதோ

குடுவையைக் ஒட்டக்

குடித்து

டொக் என்று வைக்கிறேன்

எனக்கு பல வேலைகள் இருக்கிறது

அவசராமய் சென்றுவிடுவேன்

குடுவையின் தாகத்தை

வானம் பார்த்துக்கொள்ளும்

நீரெலாம் வான்கனிந்துதான்

அல்லவா

.................

20

வேறொன்றுமல்ல

பார்த்த ஷணத்தில்

முழுமையை வாரி வீசும்

மலரொன்றை காணத்தான்

இவ்வாழ்க்கை

நித்யம்

கனிந்து

ஆக்கும்

ஒரு‌ மலர்

...................

21

ஏரி வானத்தை

அருந்துவதை

சற்று முன்தான்

கண்டேன்

ஒரு திவளை நீர்

சிந்தியபோது

விழு நட்சத்திரமாக

.......‌‌‌.‌‌‌‌‌‌......

22

இதோ 
உள்ளது 
உள்ளபடி 
வெளிப்பட்டு 
கணம் கூட ஆகவில்லை 
கிளையறியாமல் 
இலைகூட அறியாமல் 
பறத்தல் முடித்து 
அமரும் சின்னப்பறவையைப்போல் 
வந்துவிடுகிறது 
பாவனை 

இதோ 
உள்ளதை 
உள்ளபடி 
கண்டு 
ஒரு ஷணம் கூட ஆகவில்லை 
நட்சத்திரம் விழுந்ததோடு 
நகர்ந்துவிட்டேன் 
பிரம்மாண்டங்களுக்கு 
முன்னிருந்த 
என் எளிய வானங்களுக்கு

.......................................

23

இதோ எஞ்சிய உறவு 
உலகுடன் கடைசி 
பந்தமென்று 
விட்டேன் 
 
இதோ கடைசி நாணயம் 
உலகுடன் கடைசி 
பற்றென்று 
விட்டேன் 
 
இதோ கடைசி ஆடை 
உலகுடன் கடைசி 
வேடமென்று 
விட்டேன் 
 
இதோ கடைசி மூச்சு 
உலகுடன் கடைசி 
சொல்லென்று 
விட்டேன் 
 
இதோ கடைசிப் புத்தகம் 
உலகுடன்‌ எஞ்சிய 
அறிவென்று 
விட்டேன் 
 
ஏந்தினேன் பிட்சைக்கு 
பிச்சைக்காரனிடம்
கையில் கபாலமேந்திய

பிச்சைகாரனிடம்

..................

24

மலையை

குருவெனக்‌கொண்டு

அதன்

ஒற்றைச் சொல்

நீண்டு செல்லும்

தடத்தில் திரிகையில்

இருளைவீசும் ஒளிவாளும்

ஒளிவாளை வீசும் இருளும்

அந்தியை விழுங்கும் இரவும்

இரவை உண்ணும் புலரியும்

தவித்தலைந்து

மலைச்சொல்லின்

பெருவாள்வீச்சில்

எல்லாம் துண்டுபட்டு

அழிந்தொழிந்தபின்

அமைந்த போது

எஞ்சியது

இருளல்ல

ஒளியல்ல

பொழுதல்ல

காலமல்ல

நித்யமாய் வீற்றிருக்கும்

மலைத்துளி ஒன்று

........,..

25

நாடி கண்டுகொண்டேன்

ஸ்தூலங்களை

மீறிய

உண்மைகளை

சொற்களைக்

கடந்து நிற்கும்

அறிவை

மௌனத்தால்

நிறைந்திருக்கும்

இருப்பினை

உயிர்நிலத்திற்கப்பால்

எங்கோ செல்லும்

நதியை

.............

26

பசுகொண்டது

மந்திகள் கொண்டன

கிளி கொண்டது

பார்வையில் விழும்

மரமெல்லாம் கொண்டது

சன்னதிக்கூரையில்

முட்டைக்குள் உறங்கும்

பறவைக்குஞ்சு கொண்டது

சன்னதியின் மணமறிந்த

உயிரெலாம்‌ கொண்டது

இருகால் கொண்டலையும்

ஒன்பது வாயில்

கண்ணீர்ப்பிண்டம்

காத்துள்ளது

பிச்சைக்காக

..................

27

கடைசியில்

ஏந்தியிருந்த

பிட்சைப்பாத்திரத்தையும்

ஒழிந்தேன்

எஞ்சியது உடல்

ஏந்தியிருப்பது

மனம்

..................

28

உன்னைக் கண்டபின்

எல்லாம் ஒழிந்தேன்

என்னிடம்

பிச்சைக்கேந்துகிறாய்

கொடுக்க

உடலுண்டு

மும்மலமுண்டு

உயிருண்டு

மனமுண்டு

கொண்டபின்

விட்டுச்சென்றாய்

எஞ்சியதை

..................

29

கருவினுள்

சஞ்சலமில்லை

கருவினுள்

சந்தேகமில்லை

கருவினுள்

துக்கமேதுமில்லை

இருப்பது

உயிர்ப்பும்

இருப்பும்

மட்டும்

..................

30

செய்வதற்கொன்றுமில்லை

என ஆனபின்

உன் மலையை

அடைந்தேன்

வனமெது

மலையெது

மரமெது

வானெது

மண்ணெது

நீயெது

நானெது

என அறியமுடியாவண்ணம்

விற்றிருந்தது

உன் மலை

................

31

நோய்மையின்

திரளொன்று

ஆறென

ஒழுகிச் செல்கிறது

உன் மலை

நோக்கி

பிறழ்வுகள்

துறத்த

உய்யும் வழியறியா

உயிர்ப்பெருக்கு

மூம்மலம்

சுமந்தலையும்

முழுமையறியா

மூடர்க்கூட்டம்

அண்டத்தை

அடக்கிக்கொள்ளும்

கருவுக்குள்

இச்சிற்றுயிர்களும்

ஒடுங்கட்டும்

..................

32

யாசித்தவையெல்லாம்

வீணென்று

கண்டு

கையேந்துகிறேன்

பிச்சைக்காரனிடம்

ஈயும் கரங்கள் உன்னது

பிட்சைக்கேந்திய கரம்

என்னது

என்னையே பிட்சைப்பொருளாய்

ஈந்தாய்

இப்பேரண்டப் பிட்சைப்பாத்திரத்தில்

.........‌.

33

அந்தப் புலரியின்

நிறப் பிரளயத்தின்

முன்

உயிரற்று

நிற்கையில்

தூரத்துப் பறவைக்குரல்

விடுவித்தது

நிறத்தை சுழித்து

கலவையாக்கும்

கண்ணீர்த்துளிகளை

........

34

மாலையை

வழியனுப்ப வந்த

சிறுமியின்

கண்களில்

மிகச் சின்னதாய்

ஒரு சிறு‌உலகமும்

அதில் ஒரு துளியாய்

நீர்மையில் நிறம்கரையும்

புள்ளியென

சூரியனும்

............

35

கிளையமர்ந்த புள்ளொன்று

உதிர்த்தது

அந்நாளின்

முதற்சொல்லை

பின் காடெனப்

பெருகிற்று

சொல்

மழையென

கொட்டிற்று

சொல்

கடலெனத் தேங்கியும்

நதியென ஓடியும்

முயங்கி

சேர்ந்து

பிரிந்து

கைமீறிப்

பெருகிற்று

சொல் எனும் விதை

பின்

இரவின்

கடைசி உயிர்

ஓயாது உழட்டிற்று

ஒற்றை சொல்லை

மந்திர உச்சாடனமென

கடலும் நதியும் மழையும்

எஞ்சிற்று

ஒரு துளி நீராக

அவ்வொரு சொல்

ஓய்வதைக் காண

அங்கு யாருமில்லை

காலம் அந்நாளை

முதுகுப் பையில்

சுமந்து

அடுத்த யுகம்

சென்றுவிட்டது

.............

36

தத்வமஸி

பிரபஞ்சத்தில் ஒரு புள்ளி

ஒற்றைப் புள்ளியே பிரபஞ்சம்

கடலில் ஒரு துளி

ஒற்றைத் துளியே கடல்

காட்டில்‌ஒரு மலர்

காடே ஒரு மலர்

மலையில் சிறு கூழாங்கல்

கூழாங்கல்லே ஒரு மலை

வானில் ஒரு புள்

வானமே ஒரு புள்

இச்சொல் அடுக்கில்

நான் எது

எது நான்

..............

37

கிளை பரப்பி 
இலை 
விரித்து 
கணமும் 
அசைவின்மையறுத்த 
பெருவிருட்சம் 
ஒன்றின் கீழ் 
அசைவின்றிக் 
கிடக்கிறது 
காற்று உண்ணும் 
பாறை 

...................................

38

அணுக்களுக்கு 
இடையே 
 
அண்டங்களுக்கு 
இடையே 
 
ஏதுமில்லாததொரு 
தூரம் 
 
தூரங்களுக்கு இடையே 
ஆங்காங்கே 
மற்றெல்லாம் 

.....................................

39

மிகை

இருப்பது 
ஒரு கோப்பை 
தாகம் 
 
அருளப்பட்டது 
ஒரு கோப்பை 
நீர் 
 
மற்றதெல்லாம் 

....................................

40

வானத்திற்கு 

ஒழுங்கேது 
வரையரையற்ற விரிவு 
நிறம் இன்னதென 
சொல்லமுடியாத 
தன்மை 
பெரும்கூரைமட்டுமா 
அடிநிலமுமா 
ஒரு பெரும் 
சதுரமா 
முக்கோனமா 
என்ன வடிவுக்குள் 
இத்தனை 
கிரகங்கள் 
அண்டங்கள் 
இந்த வரம்பற்ற வானத்தில்தான் 
அவ்வளவு ஒழுங்காய் 
ஒரு குருக்குவெட்டுக்கோடாக 
அமைத்துக்கொண்டு 
சிறகடிக்கிறது 
ஒரு புற்கூட்டம் 

..................................................................

41

விருட்சங்கள் 

மண் துளைத்து 
வேர் வளர்கிறது 
இலைகள் வெளி துளைத்து 
காலூன்றி நிற்கிறது 
 
கடல் பெரும் கூரையென 
அந்தரத்தில் 
தளும்பி‌ நிற்கிறது 
 
மீன்கள் 
ஏரியின் ஆழத்திலா? 
வானின் விரிவிலா? 
வலசைப் பறவைகள் 
வானின் மேலா 
கடலின் கீழா 
 
பூமியை விரித்து 
கூரை ஓவியமென 
பதித்துவிட்டிருக்கிறார்கள் 
வானம் கால் எட்டா 
தூரத்தில் 
பெருநிலமென 
விரிந்துள்ளது 
 
மேகம் கிழித்து 
கீழ்நோக்கி விழுகிறது 
ஒரு தலைகீழ் உதயம் 

.....................................................................

42

காலம் 

தள்ளியிருக்கலாம் 
 
சிலரது 
சூழ்ச்சியாக்கூட இருக்கலாம் 
 
தனித்துவமான 
தனிமனிதனாகக்கூட 
நான் வந்தடைந்திருக்கலாம் 
 
தேனெடுத்து வருவதற்குள் 
காடு பற்றியெறிந்ததால் 
வழிதறிய 
பட்டாம்பூச்சியபைப்போலும் 
இருக்கலாம் 
 
இங்கு முட்டி 
அங்கு முட்டி 
நீர்வழிப்படூவும் புனைபோலிருக்கலாம் 
 
எல்லாம் வல்லது அலைக்க 
அலையும்‌ நீர் போல் 
இருக்கலாம் 
 
ஆனால் 
எப்படியோ 
போதும் என்று 
அமர்ந்திருக்கிறேன் 
இக்கணமெனும் 
மாபெரும்‌‌ நிகழ்வில் 

....................................................

43

இம்மாபெரும் 

கூண்டுக்குள் 

சுற்றிச் 
சுற்றி 
பட்டுப்பூச்சியே 
இக்கணம்தான் 
என எப்படித்தேர்ந்து 
வந்தமர்ந்தாய் 
தூரிகை நுனியில் 
 
இறகு வழி 
ஒழுகி 
இக்கணங்களுள் 
இக்கணம்தான் 
என எப்படித்தேர்ந்து 
வந்துபரவியது 
உன் வண்ணம் 
நெஞ்சமெலாம் 

....................................................

44

கிணற்றுத்துலா 

துடிக்க துடிக்க 
எத்தனை அடிக் கயிறு 
இரக்கினேன் தெரியவில்லை 
இழுக்கத் தெம்பில்லாமல் 
கயிறுவிடவும் சக்தியின்றி 
விட்டேன் கயிற்றினை 
துலா கதறி சிலிர்த்தது 
கயறு தீர்ந்து நுனி 
சாட்டைச்சொடுக்குடன் 
கிணறுள் குதித்தது 
காதுகளை கூராகினேன் 
மிக மெல்லிதாய் கேட்டது 
வாலி சென்று தொட்ட 
பாதரசம் தட்டிப்போன 
ஆழ் உரையும் 
இன்மையின் பிலம் 

........................................

45

இம்மாஞாலத்தில் 

காலமென்பது 

எல்லாம் உள்ளடக்கி 
பெருகிக்கொண்டே இருக்கும் 
மகாநதி 
 
இம்மாஞாலத்தில் 
இக்கணமென்பது 
சில காரணங்களாலும் 
சில காரியங்களாலும் ஆன 
மெல்லிய நீரொழுக்கு 

 

...................................................

46

புன்சிரிப்பு

ஒரு அந்தியில்

அந்திக்கு
விடைகொடுப்பதைத்தவிர
செய்வதற்கொன்றுமில்லை
ஒரு இரவில்
இத்தனை இருளும்
வானத்தினதா நிலத்தினதா என
சிலாகிப்பதைக்காட்டிலும்
செய்வதற்கொன்றுமில்லை
இப்படியே
புலரி
பகல்
பொழுதுகள்
பொழுதுகள்.
தொடுவான் நோக்கி
சிறகடிக்கும் புள்
பொழுதினை காலத்தினுள்
காலத்தை அகாலங்களுக்குள்
இழுத்துச்செல்கிறது

..................................................

47

என்னை நான்

சொல்லில்

தஞ்சம்கொண்டுள்ளேன்
அதுதான்
என்னை உடைத்து
நெறுக்கி
செறிவாக்கி
தளர்த்தி
மேலும் கீழும் இழுத்து
இடம் வலம் அலைத்து

உலைத்துலைத்து

அடுக்கிக்கொள்கிறது
மெழுகால் ஆன
வீட்டைக் கட்டி
கையில் ஒரு கொல்லியைக்
கொடுக்கிறது
என்னை நான் எரித்துக்கொள்ள

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ஆணை

 

சொல்

தீர்ந்துவிட்டது
சற்றுமுன் வரை
தாண்டமாடிற்று
உருகிற்று
உறுதிபூண்டது
நீர்மைசூடி ஓடி
காற்றென அலையெரிந்து
இசையை முயங்கி
வீர்யம்‌ கொண்டு
எல்லாம் இழந்து
வெறுமையைப் பாடிக்கொண்டு
துன்பங்களை வருடிக்கொண்டு
இன்பத்தின் நாளங்ளில்
பெருக்கெடுத்து
சற்றுமுன் வரை இருந்து
ஓய்ந்து எஞ்சியது
சொல்லற்று
சொல் செழித்த தடம்
பின் மெல்லிதாய்
மிக மெல்லியதாய்
எழுகிறது
நித்யத்தின் ஆணைப்படி
கருவினுள்  முதல் அசைவாய்

..........................................................